Dat onderdrukte emoties tot emotie-eten kan leiden, is bekend. En in de praktijk is het voor velen maar een ongrijpbaar verschijnsel. Je voelt je ongedurig. Je voelt een onweerstaanbare drang en grijpt naar eten. Om wat voor emoties gaat het eigenlijk? Waar gaat het nu eigenlijk echt om?  

Je mag er zijn. Met al je mooie kanten. Met je vriendelijkheid, vrolijkheid, je harde werken en goede zorgen voor anderen.

Je mag er zijn.

Ook als je jezelf te zwaar vindt.
Als je verdrietig bent.
Als je boos of chagrijnig bent.
Als een project niet goed gaat.

Je bent al goed zoals je nu bent.

Mensen met eetbuien of overgewicht denken vaak dat ze pas OK zijn als ze aan allerlei voorwaarden voldoen:

mooi en slank zijn
aardig en vrolijk zijn
hard werken en goede resultaten behalen
een lieve, geduldige lieve moeder zijn.

Het zware zit erin dat het altijd moet. Dat je het gevoel hebt dat er iets mis met je is als je een keer boos of verdrietig bent. Dat je denkt dat je faalt als een project niet goed loopt. Dat je jezelf een slechte moeder vindt als je een keer je geduld verliest.
Altijd aardig zijn, altijd moeten presteren, geeft heel veel stress. En die stress zet zich om in…. Eetbuien.

Afgelopen zondag keek ik Obese. Tatjana is prachtig afgevallen, haar zelfvertrouwen is gestegen en ze heeft geleerd haar emoties te uiten in plaats van weg te eten. Fantastische resultaten! Ik schrok echter van een stelling van de programma-makers: “Nu Tatjana is afgevallen, kan ze haar persoonlijke doelen realiseren.” Eigenlijk zeiden ze hier dat persoonlijke doelen pas behaald kunnen worden als je slank bent. Zolang je een pondje te zwaar bent, kun je je doelen blijkbaar niet bereiken en kun je niet gelukkig in het leven staan.