Het is zo verleidelijk. Voor de jaarwisseling bedenken dat je vanaf 1 januari écht gezond gaat eten. En ‘even’ 10 kilo afvalt.
In je hoofd weet je prima hoe het moet:
Het lijkt heel makkelijk. En dat idee wordt versterkt door alle wonderoplossingen die vanaf 1 januari weer in de media komen.
Ken je dat? Een klein kindje dat zijn ijsje aan mama of papa geeft omdat hij niet meer wil? Omdat hij genoeg heeft? Voor ons als volwassene is dat ondenkbaar. En voor jou als lijner of emotie-eter waarschijnlijk helemaal. Als je eenmaal wat lekkers hebt…..
Kleine kinderen weten feilloos wanneer ze genoeg hebben. Als volwassene zijn wij dat vaak verleerd. Omdat we als kind ons bordje leeg moesten eten, en dus leerden om door te eten als we al genoeg hadden. Of omdat we zoveel diëten hebben gedaan dat we hebben geleerd om ons hongergevoel te negeren. En helaas hebben we daarna zoveel honger dat we veel te veel eten. En met dat veel te veel verstoren we weer het signaal van ‘genoeg’.
En dan is er nog lekkere trek. Dit is een verwarrend signaal. Want bij lekkere trek willen we eten, terwijl ons lichaam niets nodig heeft.
Vroeger dacht ik dat alles goed kwam als ik nóg beter m’n best deed. Als ik nou maar geen fouten maakte en alles goed deed, dan zou het goed komen. Deze overtuiging gaf me veel stress. Want je doet het nooit 100% goed. En wat is eigenlijk goed? Wat de één mooi of leuk vindt, vindt de ander afschuwelijk.
‘Er ligt nog kaas in de koelkast.’ Meteen krijg je trek. Het water loopt je in de mond. Maar je wilt stoppen met deze eetbuien. Je hebt net gegeten. Fysiek ben je voldaan. Dit is gewoon lekkere trek. Je duwt de gedachte aan kaas weg. Hij komt echter terug. Een tijdje stoei je met je trek. Hij blijft maar terug komen en overheerst alles dat je doet. Na een tijdje ben je het zat. Je loopt naar de koelkast en neemt een stuk kaas. Eigenlijk is het veel meer dan je je had voorgenomen. Daarna voel je je schuldig. Dit zou je niet meer doen. En zo gaat het nou altijd. Kan dit nou niet anders?
Diëten zijn moeilijk vol te houden. Hoe strenger het dieet, hoe sneller je terugvalt. Dit is één van de redenen waarom ik pleit voor aanpassing van je eigen eetpatroon. Dit ligt dichter bij jezelf, waardoor een terugval minder nodig is. Toch kan het ook dan gebeuren dat je een keer uit de bocht vliegt. Een feestje, etentje, of een keer crashen na een rotdag.
…. En toen heb ik die zak snoep leeggegeten. Schuldbewust kijkt ze me aan. Ze verwacht dat ik haar op d’r kop zal geven. Ik heb met haar te doen. Ik zie een beeld voor me waarbij ze zichzelf met de mattenklopper geeft: “Fout, fout, fout! Je hebt weer gesnoept. Dat zou je toch niet meer doen?” Ze is niet de enige; bijna al mijn klanten hebben zo’n stem. Ik voel niet de minste aandrang om haar inderdaad op d’r kop te geven en die stem te versterken.
Diëten richten zich op wát je eet. Dit lijkt ook logisch. Om af te vallen moet je immers minder en verstandiger eten. Toch is voor blijvend afvallen je eetgedrag minstens zo belangrijk.
Ik kijk vaak met verbazing naar diëten. Er zijn zoveel verboden! Het lijkt wel alsof je niet van lekker eten mag genieten. Terwijl eten en genieten voor mij echt bij elkaar horen. Kijk maar naar de lekkere hapjes op een feest en de gezellige etentjes.
Swap it is een milde methode om je eetpatroon aan te passen. Je verandert je eetpatroon in kleine stapjes, zodat je de nieuwe gewoonten goedvast kunt houden. Het is dus heel anders (en prettiger) dan de rigoureuzediëten waarbij je je hele eetpatroon om moet gooien. Bij deze diëten vragen we te veel van onszelf, waardoor we al snel in de oude gewoontes terugvallen.
Jaarlijks ondernemen vele Nederlander pogingen om af te vallen. In de praktijk slaagt slechts een klein deel om een blijvend lager gewicht te bereiken. Hoe komt het toch dat zoveel diëten mislukken?